HANS BEEK

 
Uit het rijke leven van Johan Sebastiaan Gympie
Het duister is langzaam weggekropen.
een late vogel brutaal aangelopen.
Een kat gaat over in heftig gemiauw.
De slaperige Gympie ontwaakt naast zijn vrouw.
De wekker van zeven is zojuist afgelopen.
Het is met Gympie zijn nachtrust gedaan,
gapend trekt hij open de Adidas-kast
en zoekt tastend zijn Puma- ochtendjas
Na deze punctuele situatieschets
is het uit met het melig geklets;
Om de nieuwsgierigheid niet langer in te tomen
moeten er nu concretere zinnen komen.
Het eitje op de tafel staat klaar,
ook vrouw en dochter zitten daar,
Voor Gympie is het vandaag een grote dag,
omdat zijn nieuwe Adidas-tas mee mag,
Behoedzaam wordt het eitje gepeld.
“Pap,geeft vandaag weer gimmelstiek?
Beek stopt met inzicht! Hoe is zijn repliek.
In zijn nieuwe Adidas-tas
hij heeft die nog maar pas,
zit ook een nieuw trainingspakje.
Zijn vrouw smeet weg het oude kakje,
Dat had Wilhemina Friedevrouw gezien
Hoe kwam hij aan zo’n dochter kien?
Reeds lang leefde bij zijn vrouw en hem de wens
iets te doen aan Gympie zijn uiterlijke mens,
Hij werkte dan wel alleen in de gymzaal
maar in dat oude kloffie stond ie toch voor paal.
Zijn kleine meid had de deur dicht gedaan:
“Pap, ik vind jou die pyama niet staan!
Gympie wou hier actief gaan ingrijpen,
bij hem was een degelijk plan gaan rijpen,
dit alles had hij toen zijn vrouw verteld.
Zij stond daarvan versteld.
Even dacht zij aan toen met de fiets
En staarde in het niets.
Gympie mompelde nog: “Je staat voor zak”.
Doch zij zei: “Een nieuw trainingspak!”
Daarna is het snel gegaan.
Een Adidas-pak kwam in de kast te staan.
Het besluit werd toen genomen
op gym verkleed als heer te komen.
Natuurlijk had die Gympie prima gym gegeven,
Maar dit was toch wel anders even.
De echte klassieke stijl ontbrak.
Dat was wel wat de heer Gympie zo stak.
De leerlingen moesten zijn gezag herwaarderen,
en leren in hem de bewegingsdocent te eren.
Ook moet u weten dat,
Gympie was dat respectloze gedoe zat.
Wat harder werken tijdens de gym
dat is voor de leerlingen niet zo slim.
Door zich in het nieuw pak te steken,
Kon hij in één klap afrekenen met de bewegingsleken
In  één treffen zijn eer herstellen.
Iedereen in Aduard zou dat rondvertellen.
De kinderen zouden weer sterke spieren krijgen
en niet na één rondje al staan te hijgen.
De dames bleven niet weg van gymnastiek.
zelfs al voelden zij zich dat beetje ziek.
Door zich te steken in zijn nieuwe pak,
bewees hij : “Gympie is geen ouwe gymzak!”
Maar nu, terug naar het begin van dit mooie gedicht.
want u denkt maar al te licht:
“Wanneer komt het einde nu in zicht?”
In het begin werd verteld van die beroemde de maandagmorgen.
’s Morgens vroeg begonnen reeds de zorgen.
Zijn vrouw was reeds opgestaan
Om met het zachte eitje klaar te staan.
Het Adidas-pak stond kant en klaar;
Met een kwartier was Gympie daar.
In de docentenkamer kleedde hij zich om
en heus het pak stond hem niet dom.
Dagenlang had hij geprobeerd strenge bevelen te slaken.
Nu zou hij de eersteklassers de blitz gaan maken
Hij liep door de deur, het is te maf.
Daar stonden al die leerlingen pas
Was dit hun Gympie, die anders wat slonzige man?
Zij staarten hem aan, kregen er niet genoeg van.
Gympie zweeg en begreep en sprak toen simpel:”Zit”
De leerlingen voelden zich plots jongens met pit.
Deze metamorfose
was voor hen geen pose.
Eerbiedig volgden zij zijn bevelen.
het kostte Gympie geen moeite hen te bespelen.
Toen zij een estafette gingen,
liepen zij zich uit het fatsoen.
De wil om te winnen was weer daar.
geen bevel van Gympie was hen te raar.
Zo konden zij vijf seconden winst behalen,
Als ze op de finishlijn op de knieën neerdaalden.
een klapzoen op de grond was daarvoor voldoende.
Je zag toen hoe de één na de ander de grond zoende


Die avond zat Gympie onder uitgezakt, 


Uit het rijke leven van J.S. Gympie
Het duister is langzaam weggekropen,
En late vogel brutaal aangelopen,
een kat gaat over in heftig gemiauw.
De slijmerige Gympie volgt gedwee zijn zwanger vrouw
Na deze punctuele situatieschets
Is het uit net melig geklets
Om de nieuwsgierigheid niet langer in te tomen,
Moeten er wat concretere zinnen komen
Zijn dochter gaat drie passen vooruit.
Het is vandaag feest voor die guit.
De sint komt op school op bezoek.
Hij brengt kadootjes en een heel groot boek.
En pappa gaat ook deze keer
vervuld van blijheid met gevoelens teer,
dat hij straks plotseling zal verdwenen zijn.
moet een geheim blijven voor zijn dochterkijn.
In zijn grote Adidastas
zit een grote vuurrode jas
van zijn gade een witte onderjurk.
Ook een mijter heeft die schurk.
Verder nog wat witte watten en engelenhaar
een uitschuifbare staf en Gympie is klaar.
Reeds lang leefde bij zijn vrouw en hem de wens
iets te doen voor zijn dochtermens.
Haar geloof in de Sint had veel te lijden.
in Gympie zijn jeugd waren het andere tijden,
Zo’n kleine meid ziet overal Sinten tegelijk
voor het geloof in zo’n man is dat vreselijk.
Gympie wou hier actief gaan ingrijpen.
bij hem was een degelijk plan gaan rijpen.
Dit alles had hij toen zijn vrouw verteld.
Zij stond daarvan versteld,
even dacht zij toen met die fiets
en staarde in het niets.
Gympie mompelde nog: ”Dat kind......”
Doch zij zei: Een echte Sint|”
Daarna is het snel gegaan.
Een compleet pak in de schuur te staan.
Het besluit werd toen genomen
als Sint op de kleuterschool te komen.
Natuurlijk die vorige Sinten hadden hun best gedaan.
Hadden vaak een degelijk pakkie aan.
Maar de echte klassieke stijl ontbrak.
Dat was , wat de heer Gympie zo stak.
Zon kleine meid moet gezag respecteren,
moet leren zo,n eerbiedwaardige man te veren.
Ook moet u dat,
Gympie was dat respectloze gedoe zat.
Een klein beetje bang zijn voor de Sint
dat is juist goed voor de Sint.
De vaderrol is dan beter te spelen dat kwam Gympie natuurlijk wel gelegen.
Door nu deze glansrol te vervullen
kon hij in één klap afrekenen met alle Klaasonbenullen.
Iedereen in Aduard zou dat rondvertellen.
De kinderen zouden weer decennia lang in de Sint geloven.
Ook kon hij zo Piet van zijn eerloosheid beroven.
door zich te steken in dat rode pak
Bewees Gympie:”Sint is geen ouwe kadootjeszak”
Maar nu terug naar het begin van dit mooie gedicht.
want u denkt maar al te licht:
Wanneer komt het einde nu in zicht?
In het begin werd verteld van die beroemde vrijdagmorgen
’s Morgens vroeg begonnen reeds de zorgen.
Zijn vrouw was reeds opgestaan,
om met het ontbijt klaar te staan.
Het klazenpak stond kant en klaar.
met een kwartier waren zij daar.
In de hoofdenkamer kleedde Gympie zich om.
En heus het pak stond hem niet dom.
Dagenlang had hij geprobeerd met zijn stem te kraken,
Nu zou hij voor die kleuters de blits gaan maken.
Hij liep door de deur, de kleuters kijken hem na.
En dan roept zijn dochter: “Pap, ben je eindelijk klaar?
John Alcock
(1985  Door Dik en Dun Schoolkrant, Noordhorn)  )

Uit het Rijke Leven van J. S. Gympie

Het duister is langzaam weggekropen
een vroege vogel is toegelopen
Een kat gaat over in heftig gemiauw
een slaperige Gympie ontwaakt naast zijn vrouw.
Bedachtzaam trekt hij zijn Adidas- pak aan,
haalt zijn Puma -kamerjas uit de kast vandaan.
Zacht aait hij over het merk
“Nog  één dag doe’k dit werk”.
Na deze punktuele situatieschets
Is het uit met het melige geklets
Om de nieuwsgierigheid niet langer in te tomen,
Moeten er nu concretere zinnen komen.
Gympie had zich maanden kunnen,
op wat hij na de grote vakantie zou gaan beginnen.
Voor hem is het vandaag een weemoedige dag.
Hij neemt afscheid van leerlingen die hij steeds om zich heen zag.
Hoewel hij zich op deze dag had verheugd,
Deed dat afscheid nemen hem toch geen deugd.
In het jaar dat aan de vakantie voorafging,
Had Gympie in zijn kop maar één ding
Hij wou zijn horizon verleggen
en voor een jaar zijn baan opzeggen.
Graag zat hij in een bibliotheek,
waar hij urenlang in oude boeken keek.
Nu had dat muffe papier hem een kik gegeven.
Zo’n boek zei hem: “Toe Gympie blijf nog even”.
Al dat historische gewroet
deed hem verschrikkelijk goed.
Thuis plaatste hij een hele oude boekenkast
en leerde zich boeken zoeken op de tast.
Alleen  al door de geur van oud papier
baalde hij van dat gym geven als een stier.
Hoe fijn
zou het zijn.
de hele dag die geur te ruiken
Zijn liefde ging steeds verder ontluiken.
Zelfs alle sprays gebruikt in huis,
brachten de geur van oude boeken bij hem thuis.
Zijn tochten naar de oude archieven
maakte dat hij ging versturen vele brieven.
Dit alles had hij toen zijn vrouw verteld,
Zij stond daarvan verteld.
Even dacht zij aan toen met die,
en staarde in het niets.
Gympie mompelde nog:”Zo’n job”.
doch zij zei:”Kom Hans, kop op.
Jij wordt, zeg het maar, als het niet waar is
wat mij betreft binnen het jaar archivaris
Daarna is het snel gegaan.
Gympie had het verzoek gedaan
een opleiding te mogen volgen.
Het bestuur reageerde niet verbolgen.
Zij gunden hem een jaar studieverlof
En Gympie was dolgelukkig met die bof.
Natuurlijk had die Gympie een prima baan
en bracht vele kinderen sterke spieren aan.
Echter de klassieke stijl ontbrak.
dat was wat de heer Beek zo stak
Zonder die oude exercitiegymnastiek
werd Gympie van die gymlessen ziek.
Ook moet u weten dat,
Gympie was het werken in die Gymzaal zat.
Een ander vertrek om te kunnen snuffelen in oude boeken,
tenminste zo deed hij het zijn collega’s uit de doeken
Dat gevlieg in zo’n zaal was niet altijd te verdragen,
al zou je die Gympie nooit echt horen klagen.
Hij zou voor  ’t nageslacht dingen gaan uitzoeken
in een doodstille zaal zitten met prachtige oude boeken.
hoefde nooit meer ’t volleybalnet op te hangen
geen vogelnestjes meer maken aan ringen of stangen.
Door zelf geschiedenis te studeren
had hij een voorsprong op andere heren.
Maar nu terug naar het begin van dit mooie gedicht
want u denkt maar al te licht,
wanneer komt het einde nu in zicht.
In het begin werd verteld van die beroemde vrijdagmorgen
Zijn vrouw zei : ”Zul je het dan nooit leren?
Hans, je mag niet vergeten te trakteren”.
Dat was van hem bijna een tweede natuur.
Want trakteren, ja, dat was altijd duur.
Maar op zo’n dag verandert dat zelf,
en moet wel zeggen :”Nu geef ik wat weg”.
Toen Gympie om acht uur naar school toe reed,
was het gebak van het bakken nog heet.
En vele repen in zijn tas,
waren de kinderen ook in hun sas.
Daar in Noordhorn, in het gymlokaal
telde hij het gebak en de repen allemaal.
Het waren er nogal wat
en het kostte weer centen zat
Maar een kniesoor die daar oplet.
Die gedachte moest maar eens op zij gezet.
Toen hij later ging bekomen van een uitputtende dag
sprak hij, toen hij thuis zijn vrouw weer zag:
“Morgen  geef ik geen gymnastiek,
morgen is ’t Gympie niet meer kwiek.
Ik heb de hele dag getrakteerd,
dat ging dus weer goed verkeerd.
En dus ging Gympie gauw op zoek
naar zijn kast voor een oud boek
en kroop schurkend daarmee in een hoek.
En wat Gympie na veertien maanden zal zijn?
Voor ons is het één voor hem is het andere fijn.
Wat moeten wij zonder deze man
en de verhalen die je over hem schrijven kan?
Vindt zo gauw maar eens aan ander weer,
Die stof tot schrijven geeft elke keer.
John Alcok
(1984  Door Dik en Dun schoolkrant Noordhorn) )

Uit het rijke leven van Johan Sebastiaan Gympie
Het duister is langzaam weggekropen.
een late vogel brutaal aangelopen.
Een kat gaat over in heftig gemiauw.
De slaperige Gympie ontwaakt naast zijn vrouw.
De wekker van zeven is zojuist afgelopen.
Het is met Gympie zijn nachtrust gedaan,
gapend trekt hij open de Adidas-kast
en zoekt tastend zijn Puma- ochtendjas
Na deze punctuele situatieschets
is het uit met het melig geklets;
Om de nieuwsgierigheid niet langer in te tomen
moeten er nu concretere zinnen komen.
Het eitje op de tafel staat klaar,
ook vrouw en dochter zitten daar,
Voor Gympie is het vandaag een grote dag,
omdat zijn nieuwe Adidas-tas mee mag,
Behoedzaam wordt het eitje gepeld.
“Pap,geeft vandaag weer gimmelstiek?
Beek stopt met inzicht! Hoe is zijn repliek.
In zijn nieuwe Adidas-tas
hij heeft die nog maar pas,
zit ook een nieuw trainingspakje.
Zijn vrouw smeet weg het oude kakje,
Dat had Wilhemina Friedevrouw gezien
Hoe kwam hij aan zo’n dochter kien?
Reeds lang leefde bij zijn vrouw en hem de wens
iets te doen aan Gympie zijn uiterlijke mens,
Hij werkte dan wel alleen in de gymzaal
maar in dat oude kloffie stond ie toch voor paal.
Zijn kleine meid had de deur dicht gedaan:
“Pap, ik vind jou die pyama niet staan!
Gympie wou hier actief gaan ingrijpen,
bij hem was een degelijk plan gaan rijpen,
dit alles had hij toen zijn vrouw verteld.
Zij stond daarvan versteld.
Even dacht zij aan toen met de fiets
En staarde in het niets.
Gympie mompelde nog: “Je staat voor zak”.
Doch zij zei: “Een nieuw trainingspak!”
Daarna is het snel gegaan.
Een Adidas-pak kwam in de kast te staan.
Het besluit werd toen genomen
op gym verkleed als heer te komen.
Natuurlijk had die Gympie prima gym gegeven,
Maar dit was toch wel anders even.
De echte klassieke stijl ontbrak.
Dat was wel wat de heer Gympie zo stak.
De leerlingen moesten zijn gezag herwaarderen,
en leren in hem de bewegingsdocent te eren.
Ook moet u weten dat,
Gympie was dat respectloze gedoe zat.
Wat harder werken tijdens de gym
dat is voor de leerlingen niet zo slim.
Door zich in het nieuw pak te steken,
Kon hij in één klap afrekenen met de bewegingsleken
In  één treffen zijn eer herstellen.
Iedereen in Aduard zou dat rondvertellen.
De kinderen zouden weer sterke spieren krijgen
en niet na één rondje al staan te hijgen.
De dames bleven niet weg van gymnastiek.
zelfs al voelden zij zich dat beetje ziek.
Door zich te steken in zijn nieuwe pak,
bewees hij : “Gympie is geen ouwe gymzak!”
Maar nu, terug naar het begin van dit mooie gedicht.
want u denkt maar al te licht:
“Wanneer komt het einde nu in zicht?”
In het begin werd verteld van die beroemde de maandagmorgen.
’s Morgens vroeg begonnen reeds de zorgen.
Zijn vrouw was reeds opgestaan
Om met het zachte eitje klaar te staan.
Het Adidas-pak stond kant en klaar;
Met een kwartier was Gympie daar.
In de docentenkamer kleedde hij zich om
en heus het pak stond hem niet dom.
Dagenlang had hij geprobeerd strenge bevelen te slaken.
Nu zou hij de eersteklassers de blitz gaan maken
Hij liep door de deur, het is te maf.
Daar stonden al die leerlingen pas
Was dit hun Gympie, die anders wat slonzige man?
Zij staarten hem aan, kregen er niet genoeg van.
Gympie zweeg en begreep en sprak toen simpel:”Zit”
De leerlingen voelden zich plots jongens met pit.
Deze metamorfose
was voor hen geen pose.
Eerbiedig volgden zij zijn bevelen.
het kostte Gympie geen moeite hen te bespelen.
Toen zij een estafette gingen,
liepen zij zich uit het fatsoen.
De wil om te winnen was weer daar.
geen bevel van Gympie was hen te raar.
Zo konden zij vijf seconden winst behalen,
Als ze op de finishlijn op de knieën neerdaalden.
een klapzoen op de grond was daarvoor voldoende.
Je zag toen hoe de één na de ander de grond zoende
Die avond zat Gympie onder uitgezakt
Zijn Adidas-pak in de tas gepakt.
Zijn vrouw zweeg, begreep zijn stemming wel.
Zij kuste hem toen ontroerd op zijn oorlel
En Gympie, nog in trance van zijn werk verstrikt,
sprak ”Och jij hebt vijf seconden eerder aangetikt!”
John Alcock

(1984  Door Dik en Dun Schoolkrant Noordhorn)

L’Archivarie n’est ce pas toute la vie?


J.J.J.Riviere
Mijmering
Het duister is langzaam weggekropen
een vroege vogel komt toegelopen
Een kat gaat over in heftig gemiauw
Een slaperige Gympie ontwaakt naast zijn vrouw
Vandaag is het een bijzondere dag in zijn loopbaan.
Voor het laatst trekt hij zijn HUGHEMARKE- plunje aan
Het grote T- shirt met de vetgedrukte letters.
Verbaasd kijkt hij er naar: Hadden ze niets vetter?
Het trainingspak met het beroemde vignet,
Dat hij onmiddellijk uit de kreukels redt.
Liefkozend streelt hij de drie segmenten der S.G.
En weet : Nog één dag loop ik hier mee.
Even verblijft zijn hand bij het gedeelte van Noordhorn
en ziet  zichzelf op zijn snelle fiets er naar toe snorren
Hoe velen leerde hij daar gracieus bewegen.
al dat succes maakt hem soms wel wat verlegen
Sportminded, allen die daar les ontvingen
zelfs collega’s mochten graag rondspringen.
Eersteklassers ontving hij met een strakke hand.
Aan gebrek aan discipline had hij wel het land.
Onder zijn les moet gewerkt: Bloed, zweet en tranen.
en bracht je dat niet op, dan was de boot wel aan en
zo stond deze man voor niets.
Zijn voorbeeld deed je altijd iets.
De spreidsprong voerde hij zelf voorbeeldig uit.
Wat hij ook voor moest doen, het gaf hem heel geen fluit.
Weinigen beheersten dit vak zoals hij:
Zelfs topsporters zijn daar nog groentjes bij.
In alles blonk hij uit met natuurlijke eenvoudigheid
Een ingewikkelde schijnbeweging vond hij zonde van de tijd.
Nee, naast die eenvoud was hij ook nog slim.
Hij suggereerde dan zo’n truc en een ieder trapte erin
Geen kapbeweging bij het voetballen dus
maar gewoon er langs: een snelle rush
en even had je dan als tegenstander het gevoel,
als ik hem neerleg, val ik zelf op mijn smoel.
Achteloos scoorde hij bij het basketballen de mand.
Deed dat achteruitlopend en las daarbij de krant.
En altijd driepunters, dus van ver weg.
Hij scoren  met een dunk, te makkelijk zeg.
Is voor een volleyballer het hoogtepunt een klap binnen de drie meter lijn?
Beek sloeg de ballen over het net terug in eigen veld en vond dat fijn.
Eén nadeel had al deze virtuositeit: Het maakte sommigen wat moedeloos,
Zij dachten dan, wanneer kan ik mij meten met deze bolleboos.
Hij wist uit veelheid nauwelijks nog te kiezen.
En piekerde dan: welke leerstof kan ik mijn leerlingen nog bieden?
Hij koos dan honkbal, sloeg zelf de homeruns voor de zwakste ploeg.
Totdat hij eens de zware houten knuppel dwars door midden sloeg
En zie toen kwam de dag
Dat hij het niet meer zitten zag,
De prikkel was voor hem verdwenen uit het werk.
Kon niet meer zeggen: “Gympie, jongen maak je nog eens sterk.
Te veel van het goede stak een spaak in ’t wiel
Geen wonder dat zijn oog dus op wat anders viel.
Bleef veelzijdigheid het nastreven nog steeds waard,
Hij wendde dus zijn blik naar waar men oud papier bewaart.
Nu zult u zeggen : Oud papier
Zit daarin dan nog brood,.laat staan vooruitgang voor zo’n man
aar daarom gaf hij geen zier,
van de uitdaging, daar kreeg hij een kik weer van.
Ontdekte juist de onnoemelijke waarde van zo’n vod.
Hij sprak: Daarmee kan ik documenteren, niets gooi ik vort.
Gedrukte tekst op oud papier dat boeide hem.
Het geeft verleden in onze tijd een stem.
In documenten snuffelen op zoek naar lijnen in een vroeger leven.
Dus haalde hij en passant zijn M.O geschiedenis nog maar even.
Vervolgens stortte hij  zich definitief in het  avontuur
Verslond oude teksten tot diep in het nachtelijk uur.
Beheren van oude stukken. Er onderzoek in plegen.
Gympie was met zijn tijd helemaal niet meer verlegen.
Hij vergat zijn vogelnestjes in de ringen,
stond nu tussen oude boeken wat te springen,
met in zijn hoofd een melodie van Bach
En rond zijn mond een die op gelukkige lach.
Welnu om kort te gaan:
Zo gezegd en zo gedaan.
Vandaag dus: Adieu Hughemarke
Ik ga in Winschoten warke.
Beneden in de keuken schiet hij in de lach.
Er is geen twijfel mogelijk, vandaag is het dus de dag.
Want op de wasmachine staat een grote witte doos
Vol met gebakjes, die hij zich stuk voor stuk zelf koos.
En voor zich ziet hij de pretogen der collega’s blinken
En tevreden moppert hij: Daar zal ik nooit meer in stinken.
Uit oude documenten toon ik dan eenvoudig aan
Dat het met dat trakteren maar eens moet zijn gedaan.
Voorzichtig om vrouw en kinderen niet te wekken
Tilt hij langzaam de deksel van de doos
En vlak daarna zit hij heerlijk op een kruk te smikkelen
En verblijft daar dus een flinke poos.
Bezorgd kijkt hij tenslotte de slinkende voorraad aan
Toen is hij maar even bij de bakker langs gegaan.
Verder liep die dag alles wel wat in de soep.
Hij dacht: Als ik op het archief maar niet ‘de ballen” roep

Sijkje Boes
(1984 Door Dik en Dun Schoolkrant Noordhorn)

Jan Thijs de Haan